به تازگي پسرم كيارش در گروه روبوتيك مدرسه شان مدرسه راهنمايي علامه حلي وابسته به سازمان ملي پرورش استعدادهاي درخشان عضو شده و روبوت چهار چرخ جالبي ساخته كه نيروي محركه دو چرخ سمت چپ و راست آن از دو موتور الكتريكي مستقل تامين ميشود و از طريق مدار الكترونيكي مربوطه و اتصال روبوت به پورت پارالل رايانه قابل برنامه ريزي است. اين روبوت سنسورهاي نوري و حرارتي هم دارد و از اين نظر هم قابل برنامه ريزي است و ميكرو سويچهايي هم براي درك برخورد به موانع دارد و به كمك حركت مستقل چرخهاي سمت راست و چپ ميتواند مشابه سيستم گردش تانك و يا گريدر به سمت راست يا چپ بپيچد. او براي برنامه ريزي اين روبوت نرم افزاري بر روي رايانه نصب كرده و تمام دستورهاي مورد نظر خود را از طريق اين نرم افزار به روبوت منتقل ميكند. اين روبوت به عنوان مثال ميتواند اين طور برنامه ريزي شود كه صبح زود با روشن شدن هوا فعال شود و با چرخهاي پره دار قدرتمندش كيارش را بيدار كند و ترتيبي از حركات از پيش تعيين شده را انجام دهد مثلا دو دور به راست، دو دور به چپ بعد كمي به جلو و چند حركت منقطع به عقب. به ياد دارم زمانيكه من هم سن و سال او بودم تنها چيزي كه با افكار يازده ساله ام و با امكانات محدود آن روزگار ميشد بسازم تا از خود حركتي داشته باشد و بتوانم با كوك كردن، حركت آنرا ببينم و لذت ببرم چيزي بود مركب از يك قرقره ي نخ خالي، يك تكه كش، يك تكه صابون و يك شاخه نازك درخت.
همانطور كه در شكل ميبينيد تكه كوچكي از صابون(به رنگ زرد) را كه به شكل دايره ميتراشيدم از وسط سوراخ ميكردم و شياري بر روي آن ايجاد ميكردم تا شاخه نازك (به رنگ قهوه اي) بر روي آن درگير شود اين صابون در واقع اصطكاك بين شاخه و قرقره را كم ميكرد. بعد آن قطعه كش (به رنگ قرمز) را بعد از گير دادن به شاخه از سوراخ صابون و قرقره عبور ميدادم و در طرف ديگر قرقره به تكه كوچكي از يك چوب و يا مفتول مي بستم. اين كش در واقع نيروي محركه ماشين من بود كه با چرخاندن شاخه نازك تاب ميخورد وكوك ميشد و با قرار دادن ماشين بر روي زمين چون شاخه با زمين درگير ميشد و نميتوانست بچرخد به جاي آن قرقره ميچرخيد و ماشين حركت ميكرد بعدها در نمونه هاي پيشرفته تر دور هر دو گردي قرقره را دندانه دار ميكردم تا در سطوح شيب دار بتواند به سمت بالا حركت كند.
