امروز صبح در برنامه "مردم ايران سلام" اينانلو بود و طبق معمول صحبتهاي شنيدني و تصاوير ديدني او از طبيعت ايران. اين بار تصاوير زيبايي از درياچه زريوار و ميكس ديدني آن با موزيكي از ونجليس. آرامش در سرتاسر درياچه موج مي زد. مارها و لاك پشتها خوشحال بودند و قورباغه ها ابوعطا مي خواندند البته آب سربالا نمي رفت و در عوض مرغان در پناه اين آرامش در لانه هايي كه در ميان ني ها ساخته بودند تخمهاي خود را نهاده بودند و آدم ها سوار بر قايقها شاد بودند و از طبيعت لذت مي بردند. يادم آمد بيست سال پيش در اسفند ماه سال 1366 تا چند كيلومتري اين درياچه رفته بودم و از فراز كوهها آنرا ديده بودم. بيمارستان صحرايي مريوان نه در مريوان در دل كوههاي اطراف آن بود و من در اقامت يك شبه خودم در آن آرامشي نديده بودم.هرچه بود ترس و نگراني بود و تداوم اين ترس و اضطراب دراقامت سه ماهه من در سروآباد مريوان نيز كاملا مشهود بود و وقتي در 25 اسفند ماه حلبچه و بسياري از روستاهاي عراق و ايران بمباران شيميايي شدند هر چه در زريوار بود بوي گاز خردل بود و اعصاب. در آن زمان كسي به زيبايي زريوار فكر نمي كرد و بسياري از مردم در آن ديار نوروز آن سال را نديدند. در اين فكر بودم آرامش كنوني زريوار را مديون همه كساني هستيم كه زماني در آنجا آرامش در آنها گم بود
No comments:
Post a Comment